آرت دبی

اطلاعیه

25 - 28 اسفند 1395

گالری اُ برای نخستین بار با آثاری از هنرمندان ایرانی: علی نصیر (م. ۱۳۳۰، تهران، ساکن و مشغول به کار در برلین)، شیده تامی (م. ۱۳۴۱، تهران، ساکن و مشغول به کار در تهران) و شهرزاد چنگلوایی (م. ۱۳۶۲، تهران، ساکن و مشغول به کار در نیویورک) در آرت دوبی شرکت می‌کند.

علی نصیر هنرمندی است که فرهنگ سرزمینش برایش گرانبهاست و با گذشت زمان گرانبهاتر نیز می‌شود. از همین روست که ریشه‌ی رنگ‌آمیزی‌هایش را در ایران می‌بیند. رویکردش به نگارگری ایرانی اما خلاقانه است و هرگز سعی نمی‌کند از نظام ساختاری نقاشی ایرانی تقلید کند. بیش از چهل سال است که او هر روز با شکیبایی روحیات پرسوناژهایش را ثبت کرده است. در دنیای ذهنی ناب این آثار اکسپرسیو، فیگورها و اشیا نماد چیزی نیستند و از قصه‌گویی به دورند، خصلتی که در میان طراحان ایرانی نادر است. . تعداد نه اثر روی کاغذ از مجموعه طراحی‌های این هنرمند برای آرت دوبی انتخاب شده است. همچنین دو اثر روی بوم در ابعاد بزرگ از مجموعه‌‌ی اخیر هنرمند به نمایش درمی‌آید.  در این مجموعه، نصیر یکبار دیگر دست به حذف فیگور در آثارش می‌زند و بر فضاها و روابط فرم‌ها با یکدیگر تمرکز می‌کند. نصیر حرکت را نه‌ تنها با ضرب قلم، بلکه با انتخاب رنگ‌ها و طرز قرار گیریشان کنار یکدیگر به تصویر می‌کشد. هم‌زمانی فرم و رنگ، مخاطبان را به حرکت از یک عنصر به عنصر دیگر بدون داستانسرایی ویژه‌ای دعوت می‌کند.

شیده تامی نقاش، مجسمه‌ساز و شاعر خودآموخته است. او سطح را با چهره‌ (اغلب چهره‌ی خودش) و با پرداخت کم به جزییات مملو می‌کند. آثار او قوی و زخمت‌اند، طوری که بر روح مخاطب  نفوذ و ذهنشان را درگیر می‌کنند. این چهره‌ها چه چیزی برای بازگو کردن دارند؟ به چه چیزی می‌اندیشند؟ هیچ جواب قطعی‌ای درکار نیست. آثار انتخاب شده برای آرت دوبی سه اثر روی کاغذ از چهره‌های کج و معوج شده‌ی مطرح اوست. مجسمه‌های برنزی مچاله وکج شمایل  نیز به نمایش درآمده‌اند. با دست‌کاری چهره‌هایش برای وفق دادن ماده‌ی بکار گرفته‌شده، تامی به دنبال اکتشاف و ممارست بیش‌تر نمایش انسان است و مخاطب را برای همراهی با او در این سفر دعوت می‌کند.

شهرزاد چنگلوایی انباشتگی ماده در ساخت اثر هنری را با استفاده از زبان برای ماده‌ی مجسمه‌ها در مجموعه‌ی «سخن بر گِل» زیر سوال می‌برد. او لغات را به عنوان واحدهای ساختاری به‌کار می‌گیرد تا مجسمه‌هایی از اشکال امیال خلق کند. هر قطعه از این واحدهای گِل در دهان او با فشار دندان‌ها در حین ادای لغات شکل می‌گیرند. با اقتباس از زبان، این مجسمه‌ها نقش نماد‌هایی را بازی می‌کنند که با تکه تصاویر پیدا شده در می‌آمیزند و ساختاری از امیال یک طلسم را می‌سازند. تصاویر پیدا شده مثل تصویر لحظه‌ی به آتش کشیدن جوخه از سر لوله‌ی تانک‌ها که در جنگ‌های مصیبت‌بار خاورمیانه استفاده می‌شود یا کودکان کار در نپال یا طراحی قدیمی یک برده‌ی احتمالا ایرانی، همگی غیر منتظره اما مبرم توسط فراخوانی به لحظه‌ی اکنون متلاشی می‌شوند. در این آثار، عمل ساختن با ساختارهای سخن جایگزین می‌شوند، نقض آنچه می‌تواند به زبان آید. هم‌چنین دو عکس از مجموعه‌ی «سی، عین و ان»، خودنگاره‌ی هنرمند، در این نمایش هستند که به نوعی مرحله‌ای از تولید آثار را نشان می‌دهند.