طبیعت بی‌جان

گزاره

پروژه‌های آیسا رشید، عموما بر پایه‌ی قصه‌گویی و استفاده از عکس بنا می‌شوند. او در آثارش، کیفیت منجمد و معلق عکس‌ها را به اشیا و داستان تبدیل می‌کند. واقع‌گرایی تصاویر عکاسی به همراه توانایی غیرطبیعی عکاسی در تعلیق گذر زمان و تبدیل آن به لحظاتی از جزئیات منجمد، چیزی است که آیسا رشید را مجذوب خود می‌کند. مجموعه‌ی به نمایش درآمده، بیش از هر چیز، ادای احترامی است به طبیعت و حقیقت. هنرمند با ارائه‌ی مثال‌هایی روشن، چگونگی فریب ذهن و ناکارآمدی عکاسی در بیان حقیقت را در این نمایش به تصویر می‌کشد: مجسمه‌های برش خورده از کوه‌ها، ابرهایی که بر روی منظره‌ای تابانده می‌شوند و طراحی‌های یخ‌زده از طبیعت. بر خلاف دید محدود دوربین، چشم انسان دائما از چپ به راست و از نزدیک به دور در حال تغییر کانون است. عکاسی، بیش از هر چیز، شیوه‌ای برای قصه‌گویی با استفاده از تکه‌هایی از حقیقت، واقعیت و ادراک است. در بخش دیگری ازاین نمایش، آیسا رشید از هنرمندی دیگر (سپیده زمانی) خواسته تا او نیز به شیوه‌ی شخصی خود، برداشتی از یکی از تصاویر مرجع ارائه دهد. انسان با گرفتن عکس، نقاشی از یک منظره و یا ساختن مجسمه ممکن است سعی در بازنمایی حقیقت داشته باشد، در حالی که این تلاش نهایتا برای بیان احساسات درونی هر فرد است. حقیقت وجود دارد، خواه به آن نگاه کنیم یا نکنیم.