گزاره
امید بازماندگان (۱۳۵۵) متولد و بزرگ شده‌ی شیراز است. او غالبا مناظر و مردم زادگاهش را بر پهنه‌ی بوم می‌نشاند. نقاشی‌های او چشم‌اندازهای شهری را به صحنه‌هایی خاموش اما گیرا از درهم تنیدگی بی‌زمان ساحت‌های مرگ و زندگی تبدیل می‌کنند. بخشی از آثار او شهری را نشان می‌دهند که سنگین در خاک نشسته، اما حضور عنصری غیرقابل تعریف و گاه غیرقابل توضیح به آرامش آن معنایی دوگانه و بعضا هولناک می‌دهد. بر همین نسق در تعدادی دیگر از نقاشی‌ها، اشخاص، درخت‌ها و زمین و آسمان هر کدام حالتی شبیه “در حال احتضار بودن” را به خاطر متبادر می‌کنند. با این همه اینجا و آنجا، در پیش‌زمینه یا پس‌زمینه‌ی متروکه‌ای آباد، سرخی‌ای ملتهب و گاه خزنده، بر سطح بوم خودنمایی می‌کند، گویی مرگ با چیرگی و مهابت محتومش لحظه‌ای به زندگی سرکش و لجوج اجازه داده تا چشم در چشم او بدوزد و شاید از همین نگاه در نگاه است که هنر و زیبایی مجال تولد یافته است.
–امید فلاح آزاد
گزیده آثار
