گالری اُ همواره در تلاش بوده است تا ارتباط مستحکم و دوستانه‌اش را با شهرهای خارج از پایتخت حفظ کند؛ تعهدی که در تلاش‌ مستمرمان برای نمایش آثار هنرمندانی از سراسر کشور مشهود است. امسال، با قصد و تمرکز بیشتری در حال گسترش حضور خود در دیگر شهرها هستیم. هدف ما از برگزاری این نمایش‌ها و رویدادهای خارج از تهران، ایجاد پیوندهایی عمیق‌تر میان هنرمندان و مخاطبان و همچنین دریافت بازخوردها و بینش‌های ارزشمند از بافت‌های محلی گوناگون است.

در راستای این تلاش مداوم، گالری اُ مجموعه‌ای از آثار زکیه رحیمی (م. ۱۳۲۸ تبریز) را در شیراز و با همکاری گالری سروناز به نمایش می‌گذارد.

زکیه رحیمی هنرمندی‌ست که سال‌ها از برگزاری نمایش‌های عمومی امتناع کرده و در سکوت، پس از فقدان والدینش، به خلق و کاوش در دنیای درونی خود پرداخته است. حاصل این دوران انزوا، مجموعه‌ای از آثار بود که در دی‌ماه ۱۴۰۳ در گالری اُ به نمایش درآمد. این مجموعه شامل پیکره‌هایی ایستاده است که از توده‌های مچاله‌شده‌ی روزنامه‌های محل کار او ساخته شده‌اند؛ ماده‌ای آغشته به ناپایداری و در عین حال ماندگاری. همچنین، مجسمه‌هایی سرامیکی که یادآور تکه‌های شکسته اما پایدار خاطره‌اند که در این همنشینی پیچیدگی سوگ و گذر زمان را بازگو می‌کنند. آثار او برای مخاطبان، گواهی است بر استقامت، تحول و قدرت پایدار هنر برای التیام و ارتباط.

نمایش گروهی «آن‌گونه که گشوده می‌شود»، گروهی متنوع از ۴۷ هنرمند را گرد هم آورده است که آثارشان به «فرآیندهای چندلایه‌‌ای شدن—چه در بعد فردی، جمعی یا خیالی—که در قالب روایت‌ها و اشکال گوناگون متجلی می‌شوند» می‌پردازد.
نمایش آنلاین «آن‌گونه که گشوده می‌شود» - بخشی از فعالیت‌های نادا - به کیوریتوری فیتسوم شبشه، هم‌اکنون وب‌سایت newartdealers.org در دسترس است و تا ۲۶ فروردین ۱۴۰۴ ادامه خواهد داشت.

این نمایش به دگرگونی انسانی به‌عنوان فرآیندی مداوم و در حال تحول می‌پردازد، فرآیندی که در تعامل میان زمان، حافظه و تجربه شکل می‌گیرد. به‌جای ارائه‌ی تغییر به‌عنوان وضعیتی ثابت یا پیشرفتی خطی، این نمایشگاه دگرگونی را همچون یک پیوستار باز و نامحدود در نظر می‌گیرد که تحت تاثیر زمینه‌های تاریخی، امکانات و عدم قطعیت‌های ذاتی شکل می‌گیرد. در اینجا، دگرگونی نه مقصدی نهایی، بلکه تعامل پویایی از ظهور، زوال و نوزایی تلقی می‌شود.
با بهره‌گیری از رسانه‌هایی چون نقاشی، عکاسی، مجسمه‌سازی و هنر دیجیتال، هنرمندان حاضر، مرزهای ظریف میان ماندگاری و ناپایداری را مورد بررسی قرار می‌دهند. برخی از آن‌ها با استفاده از آرشیوها و روایت‌های تاریخی، نشان می‌دهند که چگونه گذشته در حال حاضر طنین‌انداز شده و آینده‌های احتمالی را شکل می‌دهد.برخی دیگر از طریق انتزاع، با استفاده از بافت، تکرار و گسست، سیالیت زمان و ماهیت زودگذر هستی را به تصویر می‌کشند. هر اثر، روایتی منحصربه‌فرد از دگرگونی ارائه می‌دهد که در عین حال که جنبه‌های عمیقا شخصی را برجسته می‌کند، به زمینه‌های فرهنگی و تاریخی گسترده‌‌تر نیز پیوند می‌خورد.
«آن‌گونه که گشوده می‌شود» در فضایی میان‌مرزی حرکت می‌کند، جایی که گذشته و آینده در هم تلاقی می‌یابند، حضور و غیاب درهم تنیده می‌شوند و آشنا به ناشناخته مبدل می‌شود. این نمایش، با تامل بر دگرگونی به‌عنوان فرآیندی پیوسته و در حال تحول، دیالوگی مداوم را شکل می‌دهد که به گستره‌ی وسیع‌تری از زندگی روزمره نیز گسترش می‌یابد.

گزارش فعالیت‌های دهمین سال گالری اُ.

آرش صداقت‌کیش را می‌توان از آن دست هنرمندانی برشمرد که علاقه چندانی به شناخته‌ شدن آثارش به شیوه یا رویکرد هنری مشخصی ندارد و به نظرم نمی‌توان و نباید دوره‌ی کاری او را (لااقل تا اکنون) به سبک و سیاق یا چهارچوب‌های تاریخی از پیش قوام یافته، تقلیل داد. در واقع آن مفهومی که به ‌عنوان امضا یا زبان شخصی هنرمندان می‌شناسیم را نباید در آثار آرش صداقت‌کیش در سطح بصر جستجو نمود. طیف وسیع آثار او چه به لحاظ تکنیکی و چه محتوایی سندی بر این مدعاست. شکلی از برچسب گریزی افراطی و رفتاری اطوارگرایانه که تجربیدن را ارزش غایی هنر می‌داند.
شاید برای بیان مولفه‌های ژانریک آثار صداقت‌کیش بتوان از برخی سبک‌ها، ایسم‌ها و قالب‌ها به عنوان کیفیت‌هایی توامان موجود، سخن گفت. کیفیاتی که نمی‌بایست به هیچکدام از آنها فروکاهیده شود. این تنوع، از آثاری که در پیوندی مکانمند با آنچه پیش رویش بوده، تا آثاری که حاصل تخیل و ذهنیتی منفک از این حضور فیزیکی بوده‌اند، گسترش یافته است. هرچند همین دو نوع برخورد عمده (دو سر طیف) در نقاشی یا طراحی را نیز نمی‌توان در آثار صداقت‌کیش به راحتی و وضوح از هم تفکیک نمود. وفاداری عین به عین او به واقعیت و یا تکریم انتزاع، خصلت‌هایی به هم‌آمیخته در آثار صداقت‌کیش هستند که شاکله‌ی بنیادین دوره‌ی کاری او را رقم زده‌ است و هر شکلی از تلاش برای تمیزدادن آنها از یکدیگر نه تنها ساده‌سازی مسئله است بلکه مسیر شناخت و مطالعه‌ی نظری آثار او را نیز به بیراهه خواهد کشاند. در واقع این کیفیات چندگانه، آنچنان با ظرافت در یکدیگر ذوب شده‌اند که (همچون یک واکنش شیمیایی بازگشت‌ناپذیر) این امر را مبدل به دست‌وپازدنی عبث و سطحی خواهد نمود.
تمایل به استعلایافتن از مرزبندی‌ها و خط‌کشی‌های نخ‌نما شده‌ی تاریخ هنر، و درعین حال شناخت و غوطه‌ور شدن میان آنها توسط هنرمند، گواهی بر معاصریت آثار و تفکر اوست.
در نمایش اخیر آثار آرش صداقت‌کیش در گالری اُ، شاهد فیگورهایی گروتسک هستیم که در بافتاری واقع‌گرایانه و براساس حافظه‌ای زیسته با یکدیگر تلفیق شده‌اند و این بازه‌ی بیانی تا چشم‌اندازهایی واقع‌نمایانه که به واسطه‌ی ضرب قلم‌های اکسپرسیونیستی هنرمند، آغشته به انتزاع گشته‌اند، امتداد یافته‌است. گونه‌ای بی‌نظمی که با تمهیدات هنرمند به نحو مطلوبی سامان یافته است.