گزاره
این پروژه ریشه در مطالعه‌ای دارد که به بررسی عاملیت اشیا و ابزارها بر حرکت بدن و اساسا رابطه‌ی میان اشیا و بدن‌ها می‌پردازد. در این طراحی‌ها، ردپایی که اشیا در همکاری با دست‌ها یا به‌صورت مستقل در حین حرکت از خود در فضا به‌جا می‌گذارند، مورد بررسی قرار گرفته است. بدین ترتیب، چندین لایه از حرکات، با خطوط، سطوح و برش‌ها بر روی هم قرار گرفته و هم‌زمان چندین فرایندِ شکل‌گیری اشیا (برای نمونه، ساخت خوراکی‌ها) را در تعامل با یکدیگر نشان می‌دهند.
در روند شکل‌گیری این پروژه، تلاش کرده‌ام طراحی‌های کوچکِ دفاتر طراحی خود را، با همان آزادی و سیالیت، در ابعادی بزرگ‌تر اجرا کنم. تفاوت بارز میان تجربه‌ی کار روی کاغذ برنج و نقاشی روی بوم، در امکان لایه‌گذاری و تغییرپذیری سطح کار است. درحالی‌که برای من، بوم امکان ایجاد لایه‌های متعدد رنگ را بدون اشباع شدن فراهم می‌کند، کاغذ برنج، به دلیل حساسیت بالایش، به دقت و ظرافت بیشتری در اجرا نیاز دارد. از سوی دیگر، تجربه‌ی طراحی در دفتر، با ورق زدن صفحات و تداوم کار در روندی خطی، تفاوتی اساسی با طراحی روی یک تک‌برگ بزرگ دارد.
در جریان کار روی کاغذهای بزرگ، به نقطه‌ای رسیدم که نیاز به جابه‌جای بخش‌هایی از فرم‌ها و خطوط داشتم. به همین دلیل، از ویژگی بریدن و چسباندن کاغذ استفاده کردم. این ویژگی به من اجازه داد تا با حذف یا جابه‌جایی بخش‌هایی از اثر و افزودن آن‌ها به قسمت‌های دیگر، به ترکیب موردنظرم نزدیک‌تر شوم. علاوه بر این، بریدن نه‌تنها به‌عنوان تکنیکی در نقاشی بلکه به‌مثابه‌ی یک کنش فیزیکی با قیچی، خود به ابزاری برای ایجاد خط تبدیل شد. برش‌ها نیز، همچون خطوط طراحی، ردپایی از خود به جا می‌گذارند که وارد دیالوگ با دیگر لایه‌ها شده و در شکل‌گیری آن‌ها مشارکت می‌کنند. از سوی دیگر، بریدن و چسباندن بخش‌هایی از طراحی و ایجاد تعامل جدید میان خطوط و برش‌ها، به روشی برای مواجهه با قابلیت‌های بیانی فرم‌های انتزاعی بدل شد.
-مینو یل‌سهرابی
فروردین ۱۴۰۴
گزیده آثار
