گاهی در حین فکر کردن به گذشته مچ خودم رو می‌گیرم

گزاره

احتمالا بتوانيم توافق کنيم که حسرت بخشي جدانشدني از زيست ماست. در پس فکر کردن به گذشته غالبا يا غبطه مي‌خوريم که چرا چنين شد و چنان نشد، يا افسوس گذرا بودن لحظه و خاطره‌اي خوش را مي‌خوريم. براي من تجمع اين حسرت‌ها - که هم جنبه‌ي شخصي دارند و هم اجتماعي - مدتي‌ست که به شکل کوه درآمده ‌است. تصميم گرفته‌ام با آن‌ها زندگي کنم و به حضورشان احترام بگذارم.
اثر پيش رو در ادامه‌ي همين مسير شکل گرفته است. لايه لايه موم طبيعي روي هم آمده و يک کوه را شکل داده است. در بين اين پستي و بلندي‌ها، گاه شمع‌هايي ديده مي‌شود که در طي سال‌ها از روي کيک تولد من و اطرافيانم جمع‌آوري شده است. اين شمع‌ها که زماني با هياهو و لبخند خاموش شده‌اند، امروز گذر دوراني را براي من يادآوري مي‌کنند که در تلاشم تا پشت سر بگذارم.