گالری باروینسکی نمایش انفرادی آثار فرنیاز ذاکر (م. ۱۳۶۱ تهران) را با عنوان "میان تزئین و ساختار" از ۲۸ اردیبهشت تا ۳۱ خرداد ۱۴۰۳ برگزار می‌کند.
ذاکر هنرمندی میان‌رشته‌ای است که کارهایش شامل پارچه، مجسمه‌سازی، نقاشی، چاپ، ویدئو و چیدمان می‌شود. او از گذشته‌ علاقه‌مند به تعامل میان معماری، پارچه‌ و بدن و اینکه چگونه درک ما را از فضا، مرزها و هویت شکل می‌دهند، بوده است. همین موضوعات در نمایش فعلی ذاکر در گالری باروینسکی تکرار می‌شوند، جایی که تمرکز بیشتر بر ویژگی‌های ساخت فضا از توسط پارچه است.

آثاری از علی نصیر در نمایش گروهی «واقعیت‌های غیر ممکن» در گالری سویل دلماچی به نمایش درآمده است. این نمایش تا ۱۲ خرداد ۱۴۰۳ ادامه دارد.

علی نصیر (متولد ۱۹۵۱ تهران) با جدیدترین نقاشی‌هایش ارائه شده است که در آن‌ها تلاش می‌کند تا ترکیبی هارمونیک از خاطرات ناآرام، محیط پرآشوب و مسائل اجتماعی، سیاسی و فلسفی پیچیده با زیبایی و شادی درونی وجود دارد که منجر به تبدیل آثارش به تلاشی مداوم برای گسترش حس زیبایی‌شناسی‌اشان می‌شود. در نقاشی‌های هنرمند، بازی فرم، رنگ، حرکت و ترکیب‌بندی با ظرافت به‌هم پیوند خورده‌اند.
نمادهای ‌شهری، عناصری از طبیعت یا حتی تکه‌هایی غیر منتظره از اشیایی که در واقعیت هرگز کنار هم قرار نمی‌گیرند در آثار وی در آثار وی به‌خوبی در کنار هم، هم‌زیستی می‌کنند.

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

این کتاب که محصول گفت‌وگوی امیر سقراطی با علی نصیر در طی چند سال اخیر است، تلاشی برای ثبت عواطف، احساسات، اندیشه و جهان‌بینی علی نصیر به عنوان یکی از هنرمندان تاثیر‌گذار در تاریخ هنر معاصر ایران است. نگارش و نشر کتاب‌های تاریخ شفاهی هنر معاصر ایران به دور از خاطره‌نویسی و خاطره‌بازی در حیطه‌ی هنرهای تجسمی امری تازه و ضروری است که این کتاب سهمی از آن را به خود اختصاص داده است.

مجله‌ی «تجربه» در شماره ۲۲ خود، در گفتگویی با علی نصیر و نگاهی به نمایش اخیر او در تیر ماه ۱۴۰۲  به مرور آثار این هنرمند که همزمان در گالری اُ و بنیاد لاجوردی برگزار شد پرداخته است.

ما در عصری زندگی می‌کنیم که تعادل به نشانه‌ای از اتوپیا تبدیل شده است؛ بیانی از آرزوی یافتن شرایط بهتر برای طیف گسترده‌ای از جمعیت. مقاومت سیاسی به سمت قطب‌های مختلف سوق داده شده تا از ویژگی‌های متفاوت، شرایط جغرافیایی، عقاید متنوع و منافعمان کاسته شود. این قطب‌های متعدد، آثار هنری‌ای را به ارمغان می‌آورند که بر نابراربری درآمد‌ها و اضطراب‌های اجتماعی، سیاسی و زیست محیطی تاکید می‌کند.
پذیرش آزادی، انعطاف‌پذیری و وجدان انسان، پتانسیل ایجاد آینده‌ای پایدارتر را دارد. در این آینده، می‌توانیم رابطه‌مان با سیاره و یکدیگر را بازنگری کرده و با احترام به یکدیگر، بدون نیاز به اشتراک‌گذاری روش‌های فکری یکسان، به همدلی دست یابیم.
زیر سوال بردن پارامترهایی که روابط ما با افراد و جوامع دیگر بر اساس آن‌ها بنا شده است می‌تواند برای زندگی در آینده‌ای نامعلوم مفید باشد. گفتگو و توانایی بازنگری در فرضیاتمان، ما را از دیدگاه‌های خطی و سلسله‌ مراتبی دور خواهد کرد.
تعارضات اجتماعی مانند نژادپرستی، ناعدالتی، بهره‌کشی و گرمایش کره‌ی زمین به هم مرتبط هستند. شاید ابتدا باید خودمان را به عنوان گونه‌ای در خطر انقراض در نظر بگیریم تا بتوانیم امکانی برای پایان دادن به سیستم‌های سوءاستفاده‌گر علیه طبیعت و یکدیگر فراهم کنیم.
مهربانی و سخاوت نسبت به دیدگاه‌های مخالف، ممکن است به عنوان روشی قدرتمند برای درک چشم‌انداز معاصر ما باشد و حتی فرصتی باشد تا آغوشی برای زیبایی‌ که در اختلافات و پیچیدگی‌ روزمره‌مان وجود دارد، باز کنیم.

- ایتزل بارگاس پلاتا، کیوریتور ارشد موزه‌ی دانشگاه دل چوپو، مکزیکو سیتی

برای اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.

نمایش پیش‌رو در دو بخش در گالری اُ و بنیاد لاجوردی برگزار می‌شود. تمرکز نمایش گالری اُ بر روی آثار جدید و تمرکز بنیاد لاجوردی بر آثاری که میان سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۴۰۰ خلق شده‌اند و برخی تاکنون در ایران به نمایش درنیامده‌اند است. این نمایش گزیده‌ای از نمایشی جامع به کیوریتوری هدا اربابی و ارکیده درودی است که بنا بود در ابتدای پاییز سال گذشته در موزه‌ی هنرهای معاصر افتتاح شود.

بنیاد لاجوردی
تهران، بلوار کریم‌خان، خیابان ویلا (نجات‌اللهی)، خیابان سپند (جعفر شهری)، ساختمان شماره‌ی ۳۲، پلاک ۲۰
www.lajevardifoundation.com

دو اثر از مجموعه‌ی «آرشیو» اشکان صانعی در مجموعه دائمی موزه‌ی کاغذ برلین (Haus Des Papier): هاوس دِ پاپیر نخستین موزه در نوع خود است که منحصرا به آثار هنری معاصر در مدیوم کاغذ اختصاص یافته است. این موزه توسط کارآفرینان برجسته‌ای از جمله اولریکه فوهرر و آنت بِرر از شرکت چاپ هنری دیماج و با حمایت کمپانی‌های هانه‌موله و کنون با هدف رشد آگاهی عمومی در ارتباط هنرهای تجسمی و مدیوم کاغد راه‌اندازی شده است.

محوریت پروژه‌ی «محصور» فرنیاز ذاکر طرد شدن و تعلق داشتن است. او در این مجموعه آثار به بررسی نقش زبان، لباس و محیط پیرامون در تعیین فضاهای کنترل و محدود شده و جوامعی می‌پردازد که در پرورش و یا سرکوب فیزیکی و ذهنی ما نقش دارند.

فرنیاز ذاکر هنرمند و محقق ایرانی‌ الاصل ساکن آکسفورد است. او در خلق آثار خود از مدیوم‌های مختلفی از جمله پارچه، مجسمه‌، چیدمان، طراحی، چاپ و ویدیو استفاده می‌کند. آثار او در موزه هنر شارجه، موزه اشمولین، گالری پای، آکادمی هنر و طراحی دولتی استیگلیتز، گالری هنر لاینگ، دوسالانه معاصر استانبول، دوسالانه ونیز، آرت‌فر آرتیسیما و گالری اُ به نمایش درآمده است.

مریم مهری (م. ۱۳۵۷ تهران) جایزه‌ی رزیدنسی اسپرونسدا، در همکاری با آرت‌فر «سوآب» را دریافت کرد.

اسپرونسدا یک رزیدنسی بین‌المللی‌ست که به هنرمندان فرصت اقامت هنری و برگزاری نمایش در بارسلونا را می‌دهد. این مرکز همچنین در راستای اهداف آموزش و گسترش فرهنگ، در همکاری با هنرمندان مطرح بین‌المللی، کنسرت‌‌، کارگاه‌ آموزشی، نمایش‌ کیوریت‌ شده و نشست‌ حرفه‌ای برگزار می‌کند.

مهری در سال ۱۳۹۸ نخستین نمایش انفرادی خود را با عنوان «گلخانه‌ی شماره‌ی ۱»در گالری اُ برگزار کرد که مجموعه‌ای از چیدمان مجسمه‌های پارچه‌ای و آثار روی کاغذ او بود. در سال ۱۴۰۰، در دومین نمایش انفرادی‌اش با عنوان «پرسه در تاریکی»، مجموعه‌ای گسترده از آثار روی کاغذ خود را به نمایش گذاشت که حاصل ۳ سال فعالیت مستمر او بود.

مُهری با نسبت دادن حالات و عواطف انسان‌گونه به شخصیت‌های سرخوش‌ و کارتونی، چه در طراحی‌ها و چه در مجسمه‌های پارچه‌ای با بازیگوشی و حفظ «بازیِ» قصه‌گویی، به مسائل محیط‌زیستی می‌پردازد.

او از شفافیت آبرنگ برای شکل‌ دادن به داستان‌های لحظه‌ای خود استفاده می‌کند و این روش را موثرتر از پنهان کردن آنان زیر لایه‌های متعدد به منظور باورپذیر نمودن آن‌ها می‌داند.

اثری از اشکان صانعی در «Darwin Wow 3»، نمایشی مختص طراحی معاصر، به نمایش در‌آمده‌ است. به‌دنبال نمایش‌های پیشین Drawing Wow در گالری BcmA و Kunstsaelen در برلین، «Drawing Wow 3» در وین برگزار خواهد‌ شد. این نمایش توسط هنرمندان آنا گیله، فیلیپ لورش، تیم پلامپر و مورخ هنر سارا پیترسن گردآوری شده‌است و از ۱۶ شهریور تا ۹ مهر برقرار خواهد ‌بود.
Drawing Wow پلتفرمی هنری و غیرتجاری‌ست که بنا بر برقراری پیوندی بین طراحی معاصر و کلاسیک دارد. برای نمایش تنوع وسیع این رسانه، برای هر نمایش از هنرمندان جدیدی دعوت می‌شود تا پلتفرمی فراهم شود که در دراز‌مدت، دید گسترده‌ای از منظر بین‌المللی هنرمندانی که در عرصه‌ی طراحی فعالیت می‌کنند، ارایه دهد.

دومین نسخه‌ی «نادا کیوریتد»، (مجموعه‌ای جدید از نمایش‌های آنلاین با شرکت هنرمندان و فضاهای هنری جامعه‌ی بین‌المللی «نادا» به روش نمایش‌های موضوع‌-محور کیوریت شده) با شرکت ۲۱ هنرمند از ۱۷ گالری برگزار می‌شود. این نمایش با عنوان «تقلیل به طنز»، توسط فاتوش اوستک، کیوریتور و نویسنده‌ی مستقل جمع‌آوری شده و در اوت ۲۰۲۲ به نمایش درمی‌آید.

«تقلیل به طنز» اصطلاح ابداع‌ شده برای مجموعه‌ی جدید گردآوری شده توسط «نادا» است. این اصطلاح، ترکیبی از تلفیق دو رویکرد متفاوت در برخورد با واقعیت است. «تقلیل به محال» عبارتی‌ست که در ریاضیات و منطق کاربرد گسترده دارد و اقلیدس در استفاده از آن به عنوان یکی از روش‌های برهان خلف مشهور است. تقلیل به محال را می‌توان به عنوان شکلی از بیان تعریف کرد، روشی که در آن درستی جایگاه شخص در قیاس با نادرستی جایگاه شخصی که مقابل اوست معنی پیدا می‌کند. «طنز» از سوی دیگر، یک برخورد ادبی‌ست که به تمسخر، جایگاه موضوع خود از طریق روش‌هایی نظیر بزرگ‌نمایی، بیان نقض، ناسازگاری و یا هجوپردازی برای بیان یک نقطه‌نظر و یا انتقاد می‌پردازد. اشاره به مفهوم «محال» در جنبش‌های مختلف هنری مانند واقع‌گرایی و هستی‌گرایی قابل ردیابی‌ست. استفاده از طنز نیز، در هنرهای تجسمی، ادبیات و هنرهای نمایشی از یک فرهنگ بالاتر رفته و با تاثیر قابل‌توجهی در ادبیات، تئاتر و دیگر هنرها، سابقه‌ای به قدمت یونان باستان دارد.

با تلفیق دو روش متفاوت در برخورد با واقعیت، «تقلیل به طنز» در تلاش است تا فضای گفت‌وگو، بیان و دیدگاه‌ها را با تشویق شیوه‌های جدید دیدن، احساس کردن و فکر کردن گسترش دهد.

مریم مهری در پروژه‌ی «گلخانه‌ی شماره ۲؛ خاطره‌ی جعلی» که در امتداد مجموعه‌ی گلخانه‌های او ارائه می‌شود، گلخانه را جایی برای تجربه و بازی می‌بیند. در این فضا تجربه‌ی پرورش و ساختن، داستان‌سرایی و گفت‌وگو فراهم می‌شود. طنزهای بازیگوشانه و داستان‌پردازی‌های ادامه‌دار، ویژگی اصلی آثار مریم است؛ آثار او به‌ واسطه‌ی برخورد سرخوشانه و متریال‌های ساده و دم‌دستی، همواره در وضعیتی سیال و بی‌تکلف خلق شده‌اند.
مریم در این پروژه که در فضای پاسیوی گالری محسن در همکاری با گالری اُ ارائه می‌شود، کوه‌ها و گل‌هایی را جسمیت می‌بخشد که اساسا از بودن آن‌ها در جهان واقع مطمئن نیست چراکه نمی‌داند خاطره‌ی چیدن گل‌ها میان آن دو کوه واقعی است یا برساخته‌ی تخیل کودکانه‌ی او. گویی با بازسازی این طبیعت همان‌طور که ذهن خود را به پرسش می‌گیرد و خاطراتش را مرور می‌کند، مخاطب را نیز به بازاندیشیدن درباره‌ی سازوکار جعل خاطرات دعوت می‌کند. آیا همه‌ی خاطرات کودکی ما واقعا اتفاق افتاده‌اند؟ چه سهمی از خاطرات ما دستکاری ذهن ما است؟ آیا خاطراتی که در ذهن ما به رویدادهای کلیدی در شکل‌گیری تجربیات و شخصیت ما تبدیل شده‌اند، برای دیگران بی‌اهمیت و فراموش شده‌اند؟
مریم به‌جای آنکه این بلاتکلیفی و گیجی را به خاک بسپارد و از آن بگریزد، به استقبال آن می‌رود و در این وضعیت، گلخانه‌ به مثابه‌ی مکانی امن برای او؛ به کارگاهی بدل می‌شود که می‌تواند در آن به خاطرات جان ببخشد و به بازی‌شان بگیرد. از این رو کار با پارچه برای او در این کارگاه صرفا انتخاب یک متریال نیست، موضوع کار اوست؛ زنده نگه داشتن خاطره و سنتی است که سال‌ها در خانواده‌اش جریان داشته است، مانند سوزن‌دوزی‌های ظریف و پیچیده در پرداخت کوه‌ها. گل‌ها اما مثل طراحی‌ها‌ی آبرنگی‌اش، حالتی اتودوار دارند و همچون خاطراتش، فانی و متزلزل به چشم می‌آیند.
مریم مهری از جعل «یاد»ها در ذهن خود فراتر می‌رود و برای آن نمودی بیرونی در قالب «یادگار» خلق می‌کند تا آن خاطره را برای خود واقعی‌تر و بایگانی آن را آسان‌تر کند. آیا جعلی‌سازی خاطرات در زندگی انسان ناخوداگاهانه اتفاق می‌افتد؟ ذهن بشر تا چه حد مایل است خاطرات را جعل کند؟ اگر آدمی قدرت نسیان، اصلاح و تغییر عامدانه‌ی خاطرات را داشت، آن را بالفعل می‌کرد؟ و در این صورت آیا هویت فردی و واقعیت تاریخی ما شکل دیگری نداشت؟

افشان دانشور جایزه اول «پیپر آرت اوارد» را برای چهار اثری که توسط گالری اُ در آرت‌فر پیپرپوزیشن برلین به نمایش درآمده، دریافت کرد. این آثار توسط موزه‌ی آثار کاغذی «هاوس د پاپیر» خریداری شدند.
پیپرآرت آوارد که بزرگ‌ترین جایزه‌ی هنری جهان با تمرکز بر آثار روی کاغذ است امسال برای بار دوم و با حمایت کمپانی‌های کنون، دیمج و هانه‌موله در پیپرپوزیشن برلین برگزار شد.

در سال‌های اخیر، سیر تاریخی و درهم تنیدگی‌های جهانی هنر ایران در دوره‌ی پیش از انقلاب اسلامی، موضوع بحث‌های بیشماری و به طور خاص برگزاری نمایش‌های مهمی شده است. با هدف مشارکت با نظریه‌پردازان نوظهور، محمدرضا میرزایی و سون اسپیکر، سمپوزیوم یک روزه‌ای را در دانشگاه ایالتی سانتا باربارا، کالیفرنیا، ترتیب داده‌اند. این سمپوزیوم به دنبال فراهم آوردن بستری برای گفت‌وگوی انتقادی این نظریه‌پردازان با یکدیگر و مخاطبان دعوت شده درباره‌ی رویکردها و روش‌شناسی‌های نوین برای مطالعه هنر ایران در دوره‌ی مورد بحث است.
این رویداد در تاریخ ۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۱ برگزار می‌شود و ثبت نام برای عموم به صورت رایگان از طریق این لینک امکان‌پذیر است:
https://bit.ly/NATIA

و آن‌ها قطعاتی از یک شعر بلند هستند که با کنار هم قرار گرفتن‌شان من و شما را دربر می‌گیرند و با تعریف دوباره‌ی فضا و ماده به گفت‌وگویی صمیمانه دعوت‌مان می‌کنند.
به آرامی، با شکوه و استوار.

اشکان صانعی
پاییز ۱۴۰۰

خیابان فردوسی، خیابان تقوی، کوچه بهداشت، پلاک ۶، کارخانه‌ی آرگو

کتاب «نفت: ارتفاع عمق»، مجموعه‌ای از آثار محمد حسن‌زاده، توسط بنیاد پژمان منتشر شد.

ایده‌ی اصلی نمایش «نفت: ارتفاع عمق»، ریشه در مواجهات و تغییرات در مناطق جنوب غربی ایران پس از کشف نفت دارد. پیکربندی جغرافیایی-تاریخی به‌جا‌مانده بر محیط‌های انسانی و طبیعی اقلیمی که سخت در برابر تغییر مقاومت‌کرده و آثار این مقاومت هم‌چون جراحاتی ترمیم‌ناپذیر در هر گوشه و کناری به چشم می‌آید.

این کتاب به مناسبت نمایشگاه «نفت: ارتفاع عمق» از پروژه‌ی «در بین» شماره‌ی ۱، در کارخانه‌ی آرگو در اردیبهشت ۱۴۰۰ توسط بنیاد پژمان منتشر شده‌است.

اثری از شیده تامی در کتاب «بازتاب‌ها: هنر معاصر خاورمیانه و افریقای شمالی» توسط انتشارات موزه‌ی بریتانیا به چاپ رسید.

هم‌زمان با چاپ این‌ کتاب، نمایشی به همین‌ نام به انتخاب ونیشا پورتر، از مجموعه‌ای از آثار روی کاغذ در موزه‌ی بریتانیا برگزار شد. این نمایش از فوریه تا اوت ۲۰۲۱ دایر است.

برای بازدید از این صفحه اینجا کلیک کنید.

برای خواندن مقاله اینجا کلیک کنید.

«نقاشی در فضای باز، به‌ویژه در شهر، هنرمند را با مسائل دشواری روبه‌رو می‌کند؛ مهم‌ترین آن‌ها افزایش ضریب عوامل متغیر است، مثل تغییر شرایط نور و سایه و حرکت ماشین‌ها و آدم‌ها. ترجمه‌ی فضای کلان و شلوغ شهری به سطح دوبعدی مسئله‌ی دیگری است که نقاش باز باید در مدت زمان کوتاهی آن را حل کند. به جز این مسائل تصویری، عوامل مزاحم بیرونی را هم باید در نظر گرفت. هر نقاشی فضای کارگاه را رها نمی‌کند و برای نقاشی به خیابان نمی‌زند، نه فقط به خاطر آرامش و راحتی کارگاه، بلکه به دلیل زمان و تمرکز لازمی که برای تعمیق اثرش می‌تواند داشته باشد. نقاشی در خیابان هیجان‌انگیز و جالب است، اما اگر نقاش نتواند از پس مسائل بالا بر‌آید، و آن‌ها را در فرم و اجرای نقاشانه‌اش حل کند، عملا به نتیجه‌ای نمی‌رسد.»

علیرضا رضایی‌اقدم، «تهران نقاش خودش را می‌خواهد»، حرفه‌:هنرمند شماره ۷۷، زمستان ۱۳۹۹

برای خواندن کامل مقاله اینجا کلیک کنید.

۵ عدد از آثار علی نصیر که به حمایت بنیاد لاجوردی در تعداد محدود چاپ سیلک شده‌اند، اکنون برای فروش در گالری اُ موجود اند.