گزاره
گالری اُ نمایشی از نقاشی‌های احمدرضا احمدی (م. ۱۳۱۹ کرمان) را با عنوان «لکه‌ای از عمر بر دیوار بود» برگزار می‌کند.
«احمدرضا احمدی در پی يک افسردگی چند ماهه برای فرار از آن نقاشی را آغاز كرد. نقاشی‌های او آبرنگ بود و شبيه به شعرهايش: محو و بارانی. نمايش اول بازتاب خوبی داشت. مخاطبانش احمدرضای شاعر را در نقاشی‌هايش می‌ديدند. نقاشی‌هايی كه تصویری از روحش بود. شعرهايش نقاشی شده بود.
پس از نمايش اول، كشيدن نقاشی دغدغه هر روزه‌اش شد.
از كاغذ به مقوا، از مقوا به بوم، از آبرنگ به اكرليک و از ابعاد كوچک به ابعاد بزرگ.
ابزارش محدود به قلم‌مو و كاردک نيست، او از هر وسيله‌ای كه بتواند احساسش را بر بوم منتقل كند استفاده می‌كند.
در ذهنش به اثری كه قرار است خلق شود فکر نمی‌کند و تصميم قبلی نمی‌گيرد: همچون شعرش كه بی‌هيچ قرار قبلی بر كاغذ جاری می‌شود.
آنچه جالب است شكل گرفتن مجموعه‌هايی‌ست كه برای خلقشان تصميمی از پیش نداشته، اما وقتی چند كار كه معمولا در يک دوره كار شده‌اند در كنار هم قرار می‌گیرند بدل به مجموعه‌ای می‌شوند.
او درباره نقاشی‌هايش تنها يک جمله می‌گويد:
بی‌خبر از نتيجه ...»
- ماهور احمدی
شهریور ۱۴۰۱
گزیده آثار
