گزاره
گالری اُ دومین نمایش انفرادی دنیا عالیپور (م. ۱۳۷۳ تهران) با عنوان «بدنهای بیصدا»، مجموعهای از نقاشیهای رنگروغن روی بومِ هنرمند را برگزار میکند.
مجموعهی پیشِرو با فاصلهی کوتاهی از نخستین نمایش انفرادی او در گالری آغاز شده است. نقطهی شروع آن، مجموعهی «قدمزدن در خیابانهای خیالی تهران» بوده است—پروژهی پایاننامهی عالیپور در آکادمی هنرهای زیبای وین در سال ۱۴۰۲—که مفهوم «تصویر در تصویر» را به سطوح تازهای از معنا گسترش داد.
این رویکرد کولاژگونه شیوهای از دیدن و ساختن است، حاصل انباشت و درهمتنیدگی تجربهها و رویدادهای متعددی که همواره باشتاب درحال رخدادناند؛ پژواکی از جریان بیوقفهی اتفاقاتِ هرروزه. در اینجا، هنرمند واقعیت، حافظه و اکنون را در مفاهیمی درهم میآمیزد که پیوسته درحال تغییر و بازتعریفاند. عنصری که از نمایش پیشین همچنان باقی مانده، تصویر کرگدن است. او تلاش کرده نشان دهد چگونه نشانهای واحد میتواند بارها در متنهای متفاوت ظاهر شود و معنای تازهای بیافریند؛ گاه بهعنوان سایهای از واقعیت و گاه بهمثابهی تجسمی از رویا.
پس از آن پروژه، توجه عالیپور به جنبشهای جمعی، رقصهای گروهی و تجمعات اجتماعی معطوف شد. تجربههای جمعی هنرمند و همچنین مشارکت فعالش در هفت نمایش گروهی در فاصلهی دو نمایش انفرادیاش تاثیر بهسزایی در این سوگیری داشتهاند. در این آثار، مسئلهی هویت فردی در دل یک جمع به پرسشی اساسی بدل شده است؛ اینکه چگونه فرد در درون پویاییهای اجتماعی و روانی، حضور و مرزهای شخصیاش را بازتعریف میکند.
از میان این نمایشهای گروهی، «داستانهای جدید» و «روایتهایی در رنگ» بهروشنی رویکرد هنری او را بازتاب میدهند: تعهدش به روایتهای معاصر و علاقهاش به اینکه چگونه در شرایط امروز عمل میکنیم و به آن پاسخ میدهیم؛ چگونه میخواهیم دیده، حس و فهمیده شویم، و چگونه با دیگران و محیط خود ارتباط میگیریم.
عالیپور بیشتر پیکرههای انسانی را تصویر میکند، با اینحال از خلال رنگهای درخشان و اشباع و خطوطی بیانی، نقاشیهایش گاه بهسوی انتزاع گرایش مییابند. در این نمایش، آثاری از دورههای گوناگون کاری عالیپور گِردآوری شدهاند. در کنار هم، این مجموعه روایتی غیرخطی از استعارههای هستیِ انسانی را شکل میدهند؛ روایتی که ناگزیر به سرزمین زادگاهش اشاره دارد و در عینحال به بحرانهای جهانی نیز مینگرد.
گزیده آثار
فضای نمایش
