گزاره
گالری اُ نمایش انفرادی آرش صداقتکیش (م. ۱۳۵۱ تهران) را برگزار میکند—مجموعهای از طراحیها که بر اساس برداشتهای شخصی او از چشماندازهای زندگیاش شکل گرفته است.
این آثار به بررسی ارتباط میان منظره و مشاهدهگر با نگاهی کلی به نیستی، محیط و انسان، در بستر و فضای امروز میپردازند. چشماندازهایی که نشانههایی از حضور انسان را به یاد میآورند؛ برای نمونه، برشی در کوه برای ساخت جادهای یا بَندی برای آبخیزداری که رها شده، گورستانی در یک روستا، برشی از یک کاوش یا چشماندازهای شهری، بهخصوص در فارس و تهران. حضور نافذ مرگ و ماندگاری طبیعتِ زمین—هرچند تخریب شده—در تمامی این چشماندازها محسوس است.
قصد هنرمند در پرداخت به این مناظر، از پیش فکر شده و با برنامهریزی نبوده است، بلکه انتخابی خودانگیخته از موضوعات همیشگی وی بوده است. این شیوهی خلقِ با استفاده از ماژیک صنعتی—ابزاری صنعتی برای نوشتن یا علامتگذاری در شرایط سختِ محیط صنعتی یا فضای خارجی—روی کاغذ و در ابعاد کوچک از سال ۱۳۹۷ به ویژگی شاخص و بخش مهمی از آثار او تبدیل شده است. طراحیهای صداقتکیش، ذهنی و بر اساس خاطرات او از مکانها، سفرها و تجربیات شخصیاش در مواجهه با این موضوعات است. این شیوهی پرداخت غیرمستقیم به او این امکان را میدهد که حالوهوای این مناظر را با عمق بیشتری بازنمایی کند.
«تقریبا همیشه از ۱۵-۱۰ موضوع طراحی میکنم که هر کدام برایم ویژگیهای مشخصی دارند، ویژگیهایی آنقدر جذاب که بخواهم مدتی با آنها تجربهی تصویری متمرکز انجام دهم. در این فرایند گاهی تعدادی کار مشابه—در مفهومی امروزی مجموعهمانند، با وجود این که اینها را مجموعه نمینامم—شکل میگیرند. هنگام کار، مخاطب مشخصی را درنظر ندارم و به دنبال این نیستم که مخاطب چیزی را در آثارم کشف کند. به بیان دیگر کارم ویژگی معماگون ندارد. هرچند فکر میکنم اگر بیننده با موضوع کارهایم بیشتر آشنا باشد، احتمالا با نوع برخورد و نگاه من همدلی بیشتری خواهد داشت.»