بی‌زادگاه

گزاره

… می‌نشیند روی لبه‌ی کندِ زنگاربسته‌ی سایه‌های بلند و تماشا می‌کند؛ هم‌چنان که خانه‌هایی که از ساکنانش خالی‌ست ما را فراموش می‌کنند… و این اتفاقی نیست که هرروز از پس این خاکستری‌های پستِ ته‌نشین، به گذر زمان که همیشگی‌ترین فرسودگیِ خاموش است، نگاه می‌کنم و همه‌چیز را فراموش می‌کنم. -علیرضا چلیپا