مُقیم

پگاه رجامند

15 شهریور - 2 مهر 1398

گزاره

مُقیم

دشت‌ها وکوه‌ها را ترک کردیم، دیوار و سقف و حصار ساختیم؛ ساختمان برپا کردیم تا خود را مصون، تنها و جدا سازیم. ما به آن­جایی که از آن آمده بودیم، حس تعلق نداشتیم و شروع کردیم به ساختن طیف گسترده‌ای از بناها برای اقامت خود.

ساختن این سازه‌ها و اقامت ما در آنها نشان از ترک خودمان (آن­چه بودیم) نیست؟ روزی نخواهد رسید که ما این بناها را برای ساختن بناهای دیگر ترک کنیم؟ ما خود را ترک می‌کنیم؛ همان‌طورکه دیگر گونه‌ها و جایی را که در آن سکونت داشته‌ایم. کیفیت این ترک­­کردن شبیه به تنهایی است؛ این تنهایی به ما امکان می‌دهد خارج از خود و هستی بایستیم و آن را نظاره کنیم.

مجموعه‌ی پیش رو حاصل نگاه و احساس من در سال اخیر به ترک­شدن و تنهایی و هم‌چنین تلاش برای نفوذ و آشکار ساختن این مفاهیم از طریق به­­تصویر­­کشیدن فضای سحرآمیز و گشودن زیبایی و حجم رعب­انگیز مستتر در فضاها و بناهای متروک و صنعتی است.

-پگاه رجامند